Column

Paplepel


Nee, ik ben niet in Israël maar in Zuid Afrika op vakantie geweest. Bijzonder de grote diversiteit in de natuur en cultuur. Aanbiddenswaardig is de Schepper! “Verkwikkend” als je in een totaal andere omgeving in verwondering iets mag delen van het onuitput­telijke heil in Jezus Christus.

Onze dochter werkte daar als vrijwilliger in een kinder­tehuis. Met haar gingen we naar de kinderbijbelclubs in de townships; de krotten­wijken. Aan ruim 150 kinderen met snotneuzen en bibberend van de kou werd er elke week in de (winterse) buiten­lucht of onder een zinken plaat het Evangelie door­gegeven. Er is één Naam onder de hemel... Jezus.

Elke sessie werden de Tien Geboden en het “Onze Vader” aangeleerd. Soms kwamen moeders mee en lagen de baby’s op hun arm te drinken. Er werd een Bijbel­verhaal verteld. De vertelsters deden er alles aan om de boodschap te laten landen. De kernen van zonde en genade werden op een kinderlijke manier “ingeprent” en als het ware met de paplepel ingegeven.


Mooi als je merkt dat er in onze gezinnen of in de gezinnen van de gemeente zo ook met kinderen wordt omgegaan! Psalm 78 geeft ons “instructie” hoe en met welke inhoud we als (groot)ouders en gemeenteleden “het hart van het Evangelie” hebben door te geven. In mijn Bijbel staat er als opschrift boven: Gods vaderlijke liefde voor Zijn ondankbaar volk. Uitgebreid wordt ingegaan op wat de HEERE als de God van het verbond deed. Wat denkt u? Zou liefde voor Israël en het verbonds­volk onze kinderen komen aanwaaien? Is het een idee dat we met onze christelijke opvoedings “pap­lepel” ook zo nu en dan een “stukje Israël” ingeven? Wellicht kunnen Deputaten ons een concrete handreiking doen. Begin vast door als gezin en als gemeente (heel) Psalm 122 te zingen: Bidt met een algemene stem; Om vrede voor Jeruzalem. Het ga hun wèl, die u beminnen. Echt, nu beginnen. ’t Kan al met de paplepel.


 

dhr. Kees van Vianen
Verbonden jrg. 59 nr. 3 (sep. 2015)
www.kerkenisrael.nl/verbonden

verbonden