Column

Herkenbaar of undercover-christen?

Daar liep er één. En nog één. Daar een paar samen. Pokémon Go spelers? Nee, in april was ik in Israël. En hoe druk ze daar momenteel zijn met Pokémon weet ik niet. Maar al wandelend door de straten van Jeruzalem kwam ik jongeren tegen met iets anders dat opviel: ze hadden touwtjes aan hun kleding hangen. Ik wist niet wat ik zag. Letterlijk...

Navraag leerde dat het een voorschrift is uit de Tora. Het gaat om de zogenaamde tsietsíet, wat ‘gedenkkwast’ betekent. In Numeri 15:38-40 wordt uitgelegd wat de bedoeling daarvan is: “Spreek tot de Israëlieten en zeg tegen hen dat zij (...) kwastjes moeten maken aan de hoeken van hun kleren. Aan de kwastjes aan de hoek moeten zij een blauwpurperen draad bevestigen (...) opdat u, wanneer u hem ziet, aan al de geboden van de HEERE denkt en die doet...” De gedenkkwasten zijn dus telkens weer een reminder: Richt je op de Heere en Zijn geboden!

Daarnaast zorgen die ‘touwtjes’ ervoor dat de jongeren herkenbaar zijn als joden. Ook christenjongeren hebben soms bepaalde kenmerken. Ze dragen bijvoorbeeld een armbandje met een (Bijbel)tekst erop. Of een gebedsarmbandje. Je kunt er van alles van vinden; maar ik hoor regelmatig dat het aanleiding geeft tot een gesprek. Mooi om op die manier positief herkenbaar te zijn. Zo ben je geen ‘undercover-christen’.

Over echt herkenbaar zijn gesproken: waaraan is een christen meer herkenbaar dan aan zijn Bijbel? Mooi hoe juist jonge mensen daarin een voorbeeld geven. Lezend in trein en bus krijgen ze soms een lompe opmerking naar zich toe geslingerd, maar vaak geeft zo’n Bijbel ook aanleiding voor een mooi gesprek.

Zijn wij als christelijke gereformeerden ook herkenbaar als het om liefde tot Israël gaat? Is die liefde er überhaupt? De Israël-zondag komt eraan. Ik hoop dat veel voorgangers hun gemeente ‘warm zullen maken’ om het volk van de (openstaande) beloften lief te hebben. Om samen met ‘koorden van liefde’ verbonden te worden aan de Beloofde Die gekomen is om te ontbinden...